Rozdział I. Exodus

Aenyee

Lara

Jakoś nie ufała chłopakowi, ale trochę zaczynała być ciekawa.
- No i co takiego gadają? I dlaczego chcesz opuścić miasto? A przede wszystkim, wspomniałeś, cytuję "chce iść z WAMI" - zaakcentowała ostatnie słowo - Czyli z kim? Ty chcesz coś od jakichś "nas", więc odpowiadaj. Chyba, że masz jakąś kartę przetargową, poza jakimiś niepotwierdzonymi informacjami?

Lamsen

Archie

Przetwornik wyciągnął obie ręce wnętrzem dłoni do góry przed siebie i z uśmiechem rzekł rozbrajającym tonem:
- Panie Kopinskij, spółki zakłada się u notariusza. Z moim kontraktorem, to widzimy się pod bramą. Ale premia za wybitne osiągnięcia będzie na stole, żeby nie było gadane, że Finley Pierce jahnushuje.
Rozmówca cykajac dwukrotnie językiem zrobił gest ‘finger gun’ w stronę Archiego, po czym zawinął się do swoich spraw.

Archie oparł się plecami o ścianę i dopalał papierosa. Zwrócił uwagę, że dymek jest zaciągany przez ulokowane jakiś metr nad nim, rozszczelnione okno.

Alex

Wielebny ułożył się wygodniej na poduszkach i odsunął kabelki z tlenem. Sięgnął do kurka butli i zakręcił syczący zawór.
- Wracając do rzeczy istotnych… Nie wiem, ile mam czasu. Czy to miesiące, czy rok, nikt nie wie. Dla Ciebie jest to o tyle istotne, o ile po śmierci jestem w ograniczony tylko sposób wpływać na… decyzje. Nie mam pewności kto obejmie stery gdy mnie zabraknie.
Przymknął na chwilę oczy, gdy wyjmował cewnik z żyły na przedramieniu. Alex zauważył, że worek kroplówki na stojaku był już pusty. Z każdą chwilą skóra Hilla powoli powracała do naturalnego koloru, a głos się umacniał – do poziomu który Alex kojarzył jako normalny. Inspirujący, władczy, symbolizujący pewność siebie.
Mężczyzna zaczął zbierać się z łóżka, założył swoją czarna szatę z czerwoną podbitką. Wstał, podpierając się na stoliczku.
- Kymriah. Tego potrzebuję. Terapia rakowa, rzadka jak skurwysyn. Robiona w wysoko wyspecjalizowanych laboratoriach, dostosowana do genotypu pacjenta. To moja cena za władzę w Collins, w Twoje ręce.
Założył ręce na piersi i patrzył się badawczo.

Lara

- Przecież nie wychodzi się na pustkowia samemu. Podwinął rękaw kurtki, prezentując jasny ślad nierównej blizny na przedramieniu. Lara rozpoznała ślad psopodobnych zębów, które oznaczyły nierówno tkankę rzędami bliznowatych punkcików.
- Dla mnie nic ciekawego tutaj nie ma ani nie czeka. – odpowiedział uciekając wzrokiem. Zaczął gmerać w stercie skórzanych odpadków. - Nie mam rodziny, dom po nich ma hipotekę, żaden rzemieślnik nie chce mnie na ucznia, a w okolicy już wszystko wyzbierane. Nie mam już nic do sprzedania. – wyciągnął kawałek pociętego płaszcza, który Lara od niego kupiła wcześniej, i cisnął go z powrotem na stos. - No future, kurwa…

Wania

Archie

Zadowolony z siebie delektował się papierosem. Zaciekawiony wędrówką dymu, rozejrzał się uważnie dookoła. Idąc przez życie z dewizą, że okazja czyni złodzieja, wiedział, że taka właśnie stanęła przed nim.

Spróbował przypomnieć sobie w jakim rejonie wiochy jest i czyja hacjenda to może być, a także jakie fanty mogą być w środku. Gdyby jednak nic mu nie świtało w głowie, postanowił po staroamerykańsku wsadzić łeb w szybę i na bezczela zajrzeć do środka.

Yelonek

Alex

- A jak nie, to wszystko zapadnie się niczym paździerz w szafie.
Podłubał ostentacyjnie palcem w uchu.
- Musisz być bardzo zdesperowany prosząc mnie o pomoc, albo liczyć na moją ślepą naiwność. Nie widzę żadnego zabezpieczenia obietnicy, gdybym jakimś cudem znalazł tego świętego graala leczącego chorobę, o której nikt w mieście nie wie. Równie dobrze po powrocie mogę zostać okrzyknięty szarlatanem, antychrystem albo innym biblijnym diabołem niosącym światło byle strącić wszystkich w piekielne otchłanie wodząc na pokuszenie małe umysły. A wtedy wielebny, cały na biało, pozbywa się oszczercy i zostaje prawdziwym mesjaszem. Ponownie.

Zawiesił na chwilę wzrok na lekach.
- Co znaczy 'tylko ograniczony sposób wpływania na decyzje" po śmierci? Bo w rezurekcję średnio wierzę, skoro trzymamy się wiary.

Aenyee

Lara

Spojrzała na chłopaka, pewnie chciał coś ugrać taką łzawą gadką.
- Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytania. Ale, gdybym jednak została wylosowana, tak jak mówisz, i gdybyś poszedł razem ze mną, to co z tego będę mieć? Co możesz mi zaoferować? - wskazała palcem na jego bliznę - Jeśli stąd mnie wygonią, to na pewno biorę ze sobą psy, mam dwa swoje, nauczone gryzienia ludzi. Zazwyczaj robią to tylko na komendę, ale... Będziesz w stanie mi przy nich pomóc?

Lamsen

Archie

Nie skojarzył nic wyróżniającego domostwo pośród innych, poza tym że należał do jednej z rolniczych rodzin. Lekkie pchnięcie dłonią poszerzyło szparę na tyle, żeby móc spojrzeć zza plastikowej, błękitnej w wypłowiałe kwiatki zasłonki Za kruszącym się drewnianym parapetem był zlew, w środku którego królował stos naczyń zalanych wodą na świętej nigdy. Na niemal wygaszonym palenisku pod fajerkami pieca kaflowego ledwo tlił się żar, podgrzewając wielki gar jakiejś potrawki. Aromat który dobiegł jego nosa kojarzył się z chilli con carne, czyli wiecznie gotującej się brei do której wrzucano cokolwiek było pod ręką, hojnie okraszaną jedną z gotowych przypraw których niepsujące się i niewyczerpane od roku zapasy odkryto w piwnicach opuszczonego domu pod miasteczkiem.
Zobaczył schody prowadzące na piętro i do piwnicy, oraz przymknięte drzwi, zapewne prowadzące w inną część domu. W rogu rzęziła bryła brudnej zamrażarki.

Od strony ulicy, do jego uszu doleciał dialog:
- Pan z nami. – autorytarnie rzekł pewny siebie mężczyzna, w którego głosie Archie rozpoznał spotkanego w nocy przygłupiego pomocnika szeryfa - Jimmiego.
- I z duchem Twoim. – odpowiedział równie poważnie Przetwornik.
Po chwili ciszy, wkurzony milicjant rozdarł się:
- Ja ci kurwa dam ducha, wracaj tutaj natychmiast!
Głośny tupot kilku par stóp oznajmił nagłe oddalenie się rozmówców.

Alex

Hill machnął ręką na sugestię rozpadu.
- Nie doceniasz mieszkańców, którym obecny system odpowiada. Ja nie jestem jego symbolem, raczej… funkcjonariuszem. Tego miejsca nie trzyma w kupie terror, wiara, ani nawet interesy. Tylko wygoda i bezpieczeństwo. Brak poważniejszej troski o jutro. O to, że nie trzeb a spać z jednym okiem otwartym, z naładowaną bronią na piersi. Że nie zdechniesz z głodu czy pragnienia… Miałem ku temu wątpliwości ale teraz widzę, że dobrze zrobi Ci wycieczka poza mury i zapoznanie się z …rzeczywistością. Jego uśmiech był szczery i jowialny, ale w odbiorze Alexa - sadystyczny.

Obserwował reakcję rozmówcy, i po chwili zastanowienia odpowiedział na kolejne pytanie.
- Podejrzewam, że mając Twoją wiedzę o sytuacji, doszedłbym do podobnych wniosków, ale wkrótce dowiesz się, dlaczego nadaje się tylko jako pożywka dla ludków w spiczastych czapeczkach z folii aluminiowej. A co do wpływania… każdy ma na sumieniu większe albo mniejsze grzeszki. Są zaufani ludzie. Są kurierzy z instrukcjami. Są pozostawione skrytki. – machnął ręką. - Plan B, tak to ujmę. Ale są też ustalenia, których złamanie nie będzie nikomu na rękę.

Lara

Sapnął, nieco zniecierpliwiony: - Chociażby kogoś na zmianę warty w nocy żeby się bezpiecznie wyspać. Jestem zbieraczem, w kupie złomu wypatrzę kawałek miedzi, a w stosie śmieci kupę złomu. Umiem naprawiać i gotować. Poza tym, w przeciwieństwie do Ciebie, wiem jak wygląda okolica, gdzie jest bezpiecznie, gdzie nie należy zostawać, i którędy nie iść po ciemku. Umiem się schować i obronić. A psy…? Mogę nakarmić i po nich posprzątać. Jak każdy.

Yelonek

Alex

Chciał pierwotnie powiedzieć co innego, ale uśmiech rozmówcy wrócił go na pierwotne tory.
- Znaczy ludzie to stado zwykłych durnych owiec, będących oportunistami. Nie chcącymi od życia nic więcej niż wykarmienia ich gęby i pozostawienia w spokoju. Natomiast jednostki, które chciałyby osiągnąć coś więcej, z teoretycznym potencjałem mogącym przynieść zmiany tu na miejscu, są wysyłane za mur gdzie najpewniej zginą. I tak jest najwyraźniej powtarzane od lat, bez wyciągania wniosków. Znasz definicję szaleństwa?

Aenyee

Lara

Spojrzała jeszcze raz na chłopaka.
- No dobra, jak mnie wylosują możesz się dołączyć. Ale od razu uprzedzam, wolę czas spędzać sam na sam z psami, żebyś się nie zdziwił ani pretensji nie miał. Jak będziesz zainteresowany to Cię trochę poduczę co i jak z nimi. Jak się uprzeć to można je nauczyć po zapachu szukać jakichś konkretnych rzeczy.

Wania

Archie

Słysząc tumult odpuścił eksplorowanie czyjejś własności. Jeżeli miałby zrobić ostatni skok we wsi, to musiałby mieć pewność, że się opłacało. Szybko wrócił na drogę, gdzie usłyszał wymianę zdań i ruszył śladem pomocnika szeryfa, żeby w razie czego pomóc Przetwornikowi.

Lamsen

Archie

Okrążył dom w stronę ulicy i wyjrzał zza rogu niezlootowanego domu w obie strony.
Wydawało mu się, że odgłosy kawalkady wybrzmiały na lewo, tj. ulicą Drugą w stronę „dzielnicy” z przyczepami mieszkalnymi.
Szybki rzut oka w tamtym kierunku upewnił go co do słuszności obserwacji – widział jakiś tuman kurzu zaraz na początku pierwszych przyczep, jakieś 3 budynki i krótki kawałek nieużytku dalej.

Alex

- Tak zwana demokratyczna większość, dokładnie tak. Odkąd powstało społeczeństwo i zaraz po kobietach lekkich obyczajów, wojownikach i rolnikach pojawił się czwarty zawód świata – polityk. Widzisz, wcale nie jesteś taki naiwny i zaczynasz postrzegać naturę ludzką jako tak niewiele inną od zwierząt.
Zakończył wypowiedź rozkładając dłonie do rozmówcy. Z przyzwyczajenia rozciągnął stężałe plecy, nie spodziewanie twarz przeszył mu grymas bólu, którego jednak nie udało mu się za dobrze ukryć. Obrócił się bokiem do Alexa, przenosząc wzrok do przysłoniętego okna. Kontynuował:
- Mylisz się co do powodów loterii. W wolnej chwili poczytaj o starożytnym państwie Spartan. Ich model rodzinny i społeczny był fascynujący a szaleństwem jest niewyciąganie wniosków z tego, co było. Jednak co do Waszej misji i jej szans, miałbym więcej optymizmu. Dołożyłem wielu starań, żeby Wasza droga byłą inną od poprzedników.

Odwrócił głowę z powrotem do rozmówcy.
-Coś jeszcze? Byłem przekonany, że przy pierwszej możliwej do naszej rozmowy w cztery oczy okazji zażądasz informacji o swoich rodzicach - spytał mimochodem.
Alex nieśmiało poruszał temat parę razy ze starszymi mieszkańcami miasteczka, ale zawsze go zbywali albo temat jakoś umierał.

Lara

Chłopak skinął głową.
To widzimy się na zewnątrz, pozamykam swoje sprawy.
Zawinął się i pobiegł w sobie tylko znanym kierunku.

Zastanawiając się, co teraz zrobić, przypomniała sobie o znajomym jej rodziców - starego Billa "Dynamita", który miał za pazuchą niezwykle ciekawe ale trudne do uwierzenia dla dzieciarni historie oraz lewe zabawki.
Opcją do rozmowy był też pucułowaty barman w fedorze rezydujący w Alibi. Nie przepadała za nim specjalnie, bo ślinił się do każdej baby i niektórych dziur w płocie, no ale miał czułe ucho a podły alkohol rozwiazuje języki.

	Forum Earth 2092 Strona Główna -> COV 2025	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 17, 18, 19
Strona 19 z 19