Rozdział 2: Bergson

Beowulf

Peter Sanders

Spokojnie wyjął nogę z porwanej moskitiery by ją uchylić. Najpierw chwilę nasłuchiwał, a następnie najciszej jak mógł wszedł do domu.
Najpierw rozejrzał się za klatką schodową, a potem dobył narzędzia zbrodni- telefonu komórkowego. Miał nadzieje, że dzieci Bergsona nigdzie się nie spieszą i jeszcze korzystają z rozkoszy snu.

Yelonek

Wychodząc z kuchni po przekątnej Loki widział drobny salon z kanapą, dwoma fotelami i jakimś małym stoliczkiem. Salon dzielił wejście razem z jadalnią, w której na stole leżała kabura z pistoletem, zaś przez krzesło była przewieszona marynarka. A raczej dwie.

Za plecami Lokiego odezwał się dźwięk przypominający spuszczanie wody. Najwyraźniej przegapił wychodząc z kuchni drzwi od toalety znajdujące się zaraz obok schodów.

Beowulf

Peter Sanders

Zaczekał aż drzwi się otworzą. Oparł rękę na balustradzie i wybił się tak by obie nogi trafiły osobnika wychodzącego z łazienki. Najlepiej na wysokości twarzy. Kolejny ochroniarz musiał być jak najszybciej wyeliminowany.

Yelonek

Zapiszczało obuwie, lecz było już za późno dla ochroniarza. O wiele za późno.
Spojrzał jedynie na pikującego niczym królik na sokoła, a po chwili buty z hukiem wprasowały mu podeszwy w całą prawą stronę twarzy, lewą zaś w panele ścienne. Sam Loki gruchnął głucho o ziemię plecami, zaraz potem dołączyła do niego osuwająca się ofiara. Pojawiające się natychmiast sińce na twarzy świadczyły o pęknięciu czaszki.
Opadając na bok nie był w stanie pojąć co się stało. Jedyne co robił w tej pozycji, to niezdarnie czołgał się w stronę wejścia do kuchni.

W kieszeni Petera Sandersa zapiszczała niewyłączona własna komórka.

Beowulf

Peter Sanders

Podniósł się najszybciej jak mógł. Jedna ręka natychmiast sięgnęła po telefon, odbierając go jak najszybciej. Drugą rękę zacisnął najmocniej jak mógł na karku odcinając dopływ krwi do mózgu. Nie chciał doprowadzić do śmierci ochroniarza. Po odebraniu telefonu milczał. Już i tak narobił za dużo hałasu.

Yelonek

Telefon okazał się obwieszczać nadejście sms'a toteż w tym względzie nie wymagana była tymczasowa uwaga. Skupiona została ona kilka sekund później, gdy duszony ochroniarz nie będąc w stanie się bronić zwiotczał w rękach i osunął się jak galareta na panele podłogowe.

Sms pochodził od Chris.
"Numer obiektu to 555353443. Przedzwoń nim zaczniesz."
Wiadomość została wysłana kilka minut temu, jednak operator, nie po raz pierwszy zresztą, spowodował opóźnienie w dostarczeniu wiadomości.

Beowulf

Peter Sanders

Przedzwoń nim zaczniesz... Refleks na medal pomyślał Peter.
Spokojnie i najciszej jak mógł udał się na górę. Gdy zbliżył się do pokoju brzdąców przez chwilę nasłuchiwał rytmicznego oddychania. Jeżeli takie mógł usłyszeć, otworzył pokój i zrobił dwa zdjęcia, jesli nie. Upewnił się czy w pokoju ktoś jest.

Yelonek

Gdy wszedł po schodach pokój dzieci był od razu widoczny po jego prawej stronie. Zamknięte drzwi były oklejone różnymi naklejkami z barbie tudzież, już nieznanymi osobie zabójcy, kucykami. Idąc w ich stronę zostawił za sobą drugą łazienkę, zaś po swojej lewej minął gabinet oraz, z racji braku wcześniej innego odpowiednika, pokój pana domu. Pokój dziewczynek po próbie wejścia okazał się mieć niezwykle skrzypiące drzwi. Przy odrobinie zręczności oraz podniesieniu niewiele ku górze zawiasów udało się wejść do pomieszczenia.

Obie dziewczynki leżały na łóżku w kształcie koła usytuowanym na środku pokoju. Jedna była szczelnie zawinięta w kołdrę pozostawiając na widoku jedynie kosmki blond włosów. Druga z kolei spała na brzuchu z policzkiem na poduszce pokazując, iż różni się od siostry na pewno ciemniejszym kolorem włosów, wręcz miodowym. Obie miały między pięcioma a sześcioma latkami. Dookoła rozsypana była masa dziewczęcych zabawek, kolorowanek i innych rzeczy, których nazwy pouciekały z pamięci. Na utrzymanym w idealnym porządku biurku, stojącym pod oknem vis a vis wejścia, widać było książki. Wydawały się troszkę za młode na chodzenie do szkoły.

Beowulf

Peter Sanders

Każdy krok stawiał ostrożnie, jednak nie wahał się delikatnie przesuwać zabawek. Przyjrzał się grzbietom książek, tytuły mogły stanowić jakieś wskazówki. Następnie użył telefonu komórkowego do wykonania zdjęć, uprzednio wyłączając sygnał dźwiękowy i flesz. Możliwe iż opiekunka ciągle studiowała i dorabiała. Niedługo zadanie miało zostać wykonane.

Yelonek

Znajdujące się książki okazały się być faktycznymi podręcznikami dla pierwszoklasistów.

Zdjęcie nie uchwyciło twarzyczek dzieci, ale ojciec powinien się zorientować kto jest na pierwszym planie, choćby z powodu mebli.

Beowulf

Peter Sanders

Zbliżył się, by poprawić ujęcie. Wolał jednak by wyglądało to jak najpewniej. Następnie zajrzał do gabinetu pana domu i zabrał jak najdroższy sprzęt elektroniczny. Kiedy schodził na dół. Zadzwonił na policję z kuchni trzymając telefon chociaż przez szmatkę. W raporcie powiedział, ze włamywacze ciągle są w domu i możliwe, ze grożą dzieciom. Miał nadzieje, że policja swoją brawurową interwencją usunie wszystkie ślady. By podkreślić dramatyzm na koniec delikatnie krzyknął i uderzył telefonem o ścianę. Wytarł zakrwawione buty o dywan. Szybko udał się do samochodu, laptop wrzucił do kosza sąsiadów. Odjechał znaną już sobie trasą, jak gdyby nigdy nic się nie stało.

Yelonek

Wychodzą z pokoju Loki usłyszał za swoimi plecami senne pytanie zadane dziecięcym głosikiem.
- Tata?
Tata. Bo mamy już nie ma. Odeszła.
Mały Loki przeszedł przez pokój do stojącego w drzwiach balkonowych ojca. A może nie Loki, tylko Peter. A może jeszcze kto inny? Nieważne, w końcu to tylko imię.

- Tak, synku? - obrócił się i popatrzył z góry na swoje jedyne dziecko.

- Jesteś gotowy do wyjścia? - zapytał klękając by poprawić dziecięcy garniturek. Sam był ubrany w podobny, też kruczoczarny.
- Będziemy sobie jakoś radzić sami, prawda?
- Tak, tato. - odpowiedział mały gdy stali wśród szeregu szarych nagrobków, tak dobitnie kontrastujących z idealnie zieloną trawą i tą grupką ludzi. Wszyscy stali przed czarną, bezimienną trumną.

Ból głowy. Tym razem silny jak najmocniejsze uderzenie, ale natychmiast odpuścił. O dziwo, tym razem nie przyćmił, a wręcz pomógł w ocknięciu się.
8:29 wskazywał zegarek. W tym samym czasie trzasnęła o ścianę słuchawka, w której po drugiej stronie policjantka oznajmiała, wysyła patrol i prosi, by się nie rozłączać.

Opiekunka przyjechała wcześniej. O 8:31.
Stwierdził to patrząc na zegarek swojego ruszającego samochodu, w którego lusterku zobaczył starego Dodge'a, turlającego się powolutku w stronę podjazdu.

	Forum Earth 2092 Strona Główna -> Sesje zawieszone / Tabula Rasa	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2
Strona 2 z 2